SERCE PRZEŁOŻONEGO/LIDERA GRUPY DOMOWEJ

 Wstęp.

 Serce lidera grupy/kościoła domowego jest najważniejszą z cech niezbędnych do prowadzenia podstawowej komórki i części składowej Kościoła.

Zdolność do nauczania, prowadzenia studium biblijnego i służenia ludziom jest ważna, ale jeżeli przełożony nie posiada właściwej postawy swego serca wobec Boga, to wszystkie te zdolności będą bezwartościowe.

 Z drugiej strony posiadanie serca oddanego Bogu, stanowi platformę, na której Bóg może zrealizować wszystkie Swoje plany i cele jakie założył dla życia i służby takiego lidera.

1. Serce według serca Bożego (oddane Bogu).

 Król Dawid był wielkim liderem i największym z królów Izraela. W odróżnieniu od innych królów nie pochodził on z królewskiej rodziny.  W czasie, kiedy Dawid został namaszczony na króla, inny człowiek pochodzący z innej rodziny zasiadał na tronie.  Z ludzkiego punktu widzenia Dawid nie posiadał naturalnego prawa do tego, by stać się liderem narodu.

Kiedy król Saul odrzucił słowo Pana, Bóg odrzucił Saula jako króla Izraela i posłał proroka Samuela do rodziny Jessego by namaścić jednego z jego synów na następnego króla Izraela.

 Proszę przeczytać I Samuela 16/4-13.

 Chociaż Jesse posiadał siedmiu synów, którzy z wyglądu zewnętrznego wydawali się mieć właściwe cechy wymagane od liderów, Bóg wybrał ósmego syna, z ludzkiego punktu widzenia najmniej nadającego się do tej roli. Ale to właśnie Dawid został wybrany i namaszczony na przyszłego króla Izraela. Namaszczenie Ducha wyposażyło Dawida w moc potrzebną do wykonania zadania złożonego na niego przez Boga. POWOŁANIU NA PRZEŁOŻONEGO ZAWSZE TOWARZYSZY NAMASZCZENIE I MOC BOŻA DO WYKONANIA POWIERZONEJ SŁUŻBY. Jednakże powołanie to wynika z właściwej postawy serca wobec Boga, zarówno w momencie powołania, jak i przez cały czas wyznaczonej służby.

 Proszę przeczytać I Samuela 13/14 (jak również Dzieje Ap.13/22).

 Zwróćmy uwagę na słowa Samuela: “Pan wyszukał sobie męża według swego serca i Pan ustanowił go księciem nad swoim ludem”. Przewodzenie ludowi Bożemu i serce oddane Bogu są nierozerwalnie ze sobą złączone.

 To jest fundament, na którym wszystkie inne cechy i zdolności mogą się właściwie rozwijać.

Nikt nie może powiedzieć, że Jezus wybrał swoich uczniów na podstawie ich osobistych zdolności, albo ich poprzednich osiągnięć. Piotr jest przykładem tego, że Jezus patrzył na inne rzeczy, niż patrzą ludzie. Zanim doszło do ukrzyżowania Jezusa, Piotr został nazwany szatanem, był napominany za brak wiary i trzy razy zaparł się swego Mistrza. Pomimo to Piotr został powołany do opieki i przewodzenia w Bożym Kościele.

 Proszę przeczytać Ew. Jana 21/15-17.

 Jezus chciał tylko jedną rzecz usłyszeć od Piotra. Nie zapytał On swego ucznia jakie są jego plany na zewangelizowanie świata, ani czy jest w stanie nauczać, głosić i uzdrawiać chorych. “Czy mnie prawdziwie miłujesz?” – to było pytanie skierowane do Piotra.  To samo pytanie jest skierowane do wszystkich, którzy zostają powołani do opieki, prowadzenia i liderowania. Czy naprawdę miłujesz Jezusa? Od odpowiedzi na to pytanie zależy dalszy bieg naszego życia i służby.

 2.     Serce sługi.

 Serce, które jest oddane Bogu, jest również sercem, które jest oddane ludziom

(I Jana 4/19-21). Jest to połączenie, które jest unikalną cechą prawdziwych Bożych liderów, niespotykane w świecie, bo wzorowane na przykładzie samego Pana Jezusa.

 Proszę przeczytać Fil.2/3-11.

 W liście tym Paweł napomina Kościół Boży, aby nic nie było czynione z próżnej ambicji, ani z kłótliwości. Zamiast tego zaleca on “wzajemne uniżenie” i “uważanie innych za wyższych od siebie”. Apostoł mówi, żebyśmy baczyli nie tylko na to, co jest nasze (nie ma w tym nic złego, jeżeli to czynimy), ale również na to, co jest cudze.  To jest właśnie postawa, która powinna cechować lidera.

Nie być kierowanym przez własną ambicję i próżną chwałę, ale przez pragnienie służenia innym.

Wzorem dla nas jest sam Jezus, który przyjął postać sługi, pomimo, że był w postaci Bożej.  Czas Jego pobytu na ziemi jest praktycznym pokazaniem połączenia serca oddanego Bogu i poświęconego służbie dla ludzi.

 Proszę przeczytać Mat. 20/25-28.

 Koncept przewodzenia, czy liderowania jako pełnienia służby może być trudny do zrozumienia, ponieważ jak i cała nauka Chrystusa jest przeciwny do sposobu

 myślenia przyjętego na świecie, gdzie liderowanie kojarzy się z władzą i panowaniem. W Kościele przewodnicy i liderzy powinni być inni, niż ci na świecie. Liderzy Boży powinni być sługami, a nie sprawującymi władzę, nie panującymi, a wzorem dla trzody Bożej (I Piotra 5/3).

3. Serce pasterza

 Pan Jezus trzy razy powiedział do Piotra: (Ew. Jana 21/15-17 wydanie interlinearne): “paś baranki me”, “pasterzuj owcom mym” i “paś owce me”. Pasienie oznacza dawanie pożywienia, wzmacnianie, budowanie i rozwijanie.

Pasterzowanie oznacza pomoc, ochronę i opiekę. Oznacza to, że pasterz zna  swoje owce i ich potrzeby i potrafi poprowadzić je we właściwe miejsce.

Owce, które są właściwie odżywiane są nie tylko zadowolone, ale rosną.

 Opieka oznacza zapewnienie bezpieczeństwa i pomocy. Opieka oznacza również zdolność pójścia za zagubioną owcą. Każda owca jest ważna i dobry pasterz zostawi resztę owiec, by pójść i szukać tej, która zaginęła. Opieka oznacza, że wszystkie owce są ważne. Istotne jest również to, byśmy zapamiętali to, co Jezus mówi do Piotra o tym, że owce, którymi liderzy się opiekują są JEGO owcami.

4. Stanowcze serce

Koszt przewodzenia (liderowania).

Dawid był potężnym królem. Posiadał wizję, zaufanie swoich ludzi i był człowiekiem sukcesu. Doskonale wiedział o tym, że ręka Boża była nad nim.

Pomimo to nie przyjął on pozycji króla i prawa przewodzenia narodowi jako przywileju gwarantującemu mu specjalny status i traktowanie.

 Proszę przeczytać I Kronik 21/22-24.

 Anioł Pański polecił Dawidowi by zbudował ołtarz na polu Ornana, Jebuzejczyka.

Posiadając - jako przywódca narodu - wszystkie prawa i przywileje przynależne królowi, Dawid nie wykorzystał swej pozycji w celu uzyskania specjalnego traktowania, zdając sobie sprawę z tego, że rzeczy wartościowe będą kosztować.

 Ta sama cecha serca lidera została zademonstrowana przez Jezusa, “który będąc w postaci Bożej nie upierał się, by być równym Bogu , lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom”(Fil.2/6-7).

Liderowanie nie oznacza zdobycia uprawnień i przywilejów, oznacza przyjęcie odpowiedzialności i gotowość ponoszenia kosztów, jak to pokazał Jezus, który “uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci” (Fil.2/8).

 Koszt powołania na lidera jest czymś, co każdy lider powinien rozważyć przyjmując przewodzenie w grupie/kościele. Jezus nauczał o tej zasadzie, kiedy mówił o koszcie uczniostwa.

 Proszę przeczytać Łukasza 14/28-30.

 Jezus opisuje tutaj, jak budowniczy musi najpierw usiąść i rozważyć koszt budowy, aby upewnić się, że będzie mógł ją ukończyć. Tak samo jest z liderami grup domowych. Prowadzenie grupy domowej pociąga za sobą koszt, czy to czasu wymaganego do właściwego przygotowania się, czasu do odwiedzania i rozmów z ludźmi, czy zorganizowania odpowiedniego miejsca i środków potrzebnych do spotkań. Dlatego Pan Jezus radzi nam, byśmy najpierw usiedli i rozważyli koszt naszej służby, zanim ją zaczniemy.

5.     Zdecydowane serce

Daniel rozumiał, co znaczy ponosić koszt służby. Został on wybrany jako lider spomiędzy narodu Izraelskiego, by służyć na dworze króla babilońskiego.

 Proszę przeczytać Daniela 1/8.

 Daniel zdecydował w swoim sercu, że się nie skala. Decyzja ta pociągała za sobą koszt, który Daniel rozważył i był przygotowany ponieść konsekwencje swej decyzji. W resultacie w dluższym okresie czasu Daniel zdobył szacunek i uznanie.

Został on rozpoznany jako wyróżniający się mądrością i nadzwyczajnym duchem (Daniela 6/3). Te dwie cechy powinny towarzyszyć również liderom grup domowych, jako resultat właściwej postawy serca wobec Boga i ludzi. Serce oddane Bogu i ludziom przezwycięży wszelkie trudności i przeciwności i skorzysta z każdej okazji by podnieść poziom duchowy grupy domowej na nowy, wyższy poziom.

 P O D S U M O W A  N I E

Przewodzenia/Liderowanie nie jest wnikiem uzyskania właściwych umiejętności.

Jest to wynik właściwej postawy serca. Serce oddane Bogu i głęboko miłujące Jezusa jest sercem sługi i pasterza. Ponieważ kluczem do liderowania jest właściwa postawa serca, liderzy powinni utrzymywać ciągle świeżą swoją społeczność z Bogiem.

Prorok Eli był liderem w Izraelu, ale zestarzał się fizycznie i w rezultacie “Słowo Pana było rzadkością”(I Sam.3/1). Z kolei Daniel spędzał czas z Bogiem “jak było w jego zwyczaju” (Dan.6/10) i otrzymywał świeże objawienia Boże stając się wielkim liderem nie tylko swojego narodu, ale również w ówczesnym świecie.

 Fragment Studium Biblijnego Kościoła Hillsong dla liderów grup domowych (Kwiecień 2001) (tł.RC)